هنوز نمي دانم
چگونه از اين لحظه ها گذشتي
و زمين را پيمودي
و به قلبم بخشيدي
بهار را...

هنوز نمي دانم
چگونه آرام عبور کردي از من
و رد پاي روحت بر جسمم باقي ماند
و تو راه را...

انگار هوس چيدن سيبي
تو را کشاند
به خراشيدن قلبم
که سال ها
در انتهاي انبار چوبي ذهن
حتي نداشت هوا را...


يا جستجوي ليواني نور
تو را کشاند به تاريکي درون من
تا روشن سازي
اتاقک آبي قلبم را
صدا کن مرا...